Í míni leið í ferðsluni
Á míni dagligu leið í ferðsluni í bili, á súkklu ella til gongu geri eg mær ofta hugsanir um, hvussu hatta vegamótið, handan rundkoyringin, handa gongubreytin, hasin gonguteigurin o.s.fr. kundi verið betri. Ofta hugsi eg, at tað kundi sæð út sum um, at fólkini, sum hava lagt hetta til rættis, hava sitið aftan fyri róðrið í einum bili meðan tey hava gjørt tað. Tí at alt er skipað út frá fortreytunum hjá bilunum – og í nógv minni mun út frá fortreytunum hjá bleytu ferðsluni, les fólk til gongu ella á súkklu. Mangan havi eg hugsað, at hatta skal eg gera okkurt við, hasum skal eg boða frá - onkrastaðni. Men tíverri, tað fer fram við og eg geri einki. Og so næstu ferð, eg komi á sama stað, so síggi eg trupulleikan aftur. Og næstu ferð – og næstu ferð og einki hendir. Men, nú havi eg tikið mær fyri, at eg í hvussu er skal royna at gera okkurt. Um ikki annað, so lýsa trupulleikan og koma við uppskoti um, hvussu tað møguliga kundi verið gjørt betri. Niðanfyri er mín fyrsta roynd Vegamót